Η Αλεξάνδρα Βερυκοκάκη βρήκε στη Βιβλιοθήκη του Πανοράματος το βιβλίο του Ζωρζ Μπατάιγ, «Η Αγιοσύνη, ο Ερωτισμός και η Μοναξιά» (μτφρ. Λίζυ Τσιριμώκου) (Εκδόσεις Το Ροδακιό, Αθήνα 1993). Κι ενώ διάβαζε ήσυχη σε μια γωνιά, άρχισε να ξεφωνίζει διάφορα ακατάληπτα, για να καταλήξει λέγοντας «τον βρήκανε τον ένοχο της σφαγής, πάντα φταίει κάποιος άλλος – δεν θα αλλάξουμε ποτέ». Παραθέτουμε το σύντομο απόσπασμα σχετικά με τα Βουφόνια, την αποκάλυψη και καταδίκη του ενόχου.
Τα Βουφόνια ήταν μία τελετή θυσίας στην αρχαία Αθήνα κατά την εορτή των Διπολίων, προς τιμήν του Διός πολιέως. Με περίπλοκο και ιερατικό τρόπο γινόταν μπροστά στο βωμό του θεού η σφαγή ενός βοός, απ’ όπου και η ονομασία. Επακολουθούσε εικονική δίκη του σφαγέα όπου, στο τέλος, κύριος και μόνος ένοχος αποδεικνυόταν ... ο πέλεκυς. Αυτόν, μετά την καταδίκη του, τον έριχναν θεαματικά στη θάλασσα.
Ως και ο Μπατάιγ εξανέστη με τη σουρεαλιστική αντίληψη των προγόνων. Ακόμα και τώρα, με τη Δαμόκλειο σπάθα πάνω από την κεφαλή μας, αναζητούμε κι ανακαλύπτουμε ενόχους στο υπερπέραν. Ποιός θα μετρήσει πόσα «πελέκια» πετάμε στη θάλασσα κάθε χρόνο, ώστε να ικανοποιούμε το αίσθημα της δικαιοσύνης «αλλά ελληνικά», ενώ οι ένοχοι κυκλοφορούν ήσυχοι αναμεταξύ μας;
Στη Βιβλιοθήκη μας έχουμε πολλούς θησαυρούς.