Πέρασαν πεντακόσια εξήντα δύο χρόνια από την τελευταία νύχτα της βυζαντινής Κωνσταντινούπολης. Ακόμα το ελληνικό κράτος δεν κατόρθωσε –δηλαδή δεν είχε και δεν έχει τη θέληση– να αποκαταστήσει το Βυζάντιο και να το εντάξει στην επίσημη ιστορία της χώρας.
Σχολικά βιβλία θλιβερά, με πολλά λάθη και πάμπολλες ιδεοληψίες. Άγνωστα μνημεία, παραμελημένα, κλειστά, ή αφημένα σε αδαείς ή αμετροεπείς εκκλησιαστικούς παράγοντες. Η χρήση του «δικέφαλου» για εθνικιστικής στενοκεφαλιάς και απαράμιλλης κακογουστιάς πανηγύρια. Πότε θα απαλλαγούμε από τις παιδικές αρρώστιες;
Χρωστάμε πάρα πολλά σε εκείνους που γνώριζαν πόσο μάταια ήταν η αντίσταση (σε πολιτικό επίπεδο) κι όμως κράτησαν την Πόλη κοντά δύο μήνες. Αυτοί οι δύο μήνες της πολιορκίας, και κυρίως τα τελευταία μερόνυχτα πριν από την αξημέρωτη νύχτα της 29ης Μαΐου, έδωσαν νόημα στη Ρωμιοσύνη ως το 1922. Να μην τους ξεχάσουμε ποτέ. Εμείς. Ερήμην των κρατικών και άλλων επίσημων φορέων και θεσμών.