Βραδάκι στις 8.30, την Τρίτη 23 Ιουνίου, να είμαστε στη Βίλλα Κώστα στη Νέα Ερυθραία με τον Μάη μας (ή κι άλλα ξερόκλαδα, αν έχουμε). Για να βάλουμε τους αφανούς τ' αϊ-Γιαννιού και να πηδήξουμε όλοι τρεις φορές «έτσι, για το αντέτι».
Φέρτε και παιδιά, εγγόνια, ανίψια, παρέες, για να ζήσουμε τη χαρά μιας σχεδόν ξεχασμένης λαϊκής γιορτής, που πριν από λίγες δεκαετίες ήταν εντονότατη (με μαζική συμμετοχή) εδώ στη Νέα Ερυθραία, αλλά και σε πάρα πολλές γειτονιές της Αθήνας.\
Προσοχή στα ακόλουθα (επισημαίνει ο Θοδωρής):
Να φοράτε παπούτσια κλειστά, όχι πέδιλα, σαγιονάρες ή παρόμοια, λόγο κινδύνου εγκαυμάτων από καρβουνάκια.
Υπολογίστε πως θα καπνιστούν τα ρούχα σας, οπότε ντυθείτε αναλόγως.
Επίσης, να φροντίσετε να σταθμεύσετε κάπου στην περιοχή, γιατί μέσα στη βίλλα δεν επιτρέπεται το παρκάρισμα.
Και προτρέπει τις τραγουδίστριες να φέρουν το «φύλαγκα» τους και τους οργανοπαίκτες τα όργανά τους, «για να πούμε και κάνα τραγουδάκι».
Παρακαλεί τα μέλη του χορευτικού να ειδοποιήσουν κι άλλα μέλη-φίλους τους, γιατί όλους δεν τους βρίσκει στο τηλέφωνο.
Μόλις λάβαμε την πρόσκληση, άρχισε το μυαλό να τρέχει. Στα παιδικά-πρώιμα εφηβικά μας χρόνια, πού αλλού; Α! είχαν μόλις κλείσει τα σχολεία. Α! είχαμε μόλις πετάξει τα σχολικά βιβλία στον αέρα. Α! είχαν αρχίσει οι ηδονικές ζέστες (δίχως τα τσιμέντα που βράζουν, δίχως τα κλιματιστικά που μας σπάνε τα νεύρα). Α! από τα βάθη του χωματόδρομου ακουγόταν το κουδουνάκι του παγωτατζή (ερχόταν με χειροποίητο τρίκυκλο αργά το απόγευμα). Α! είχαμε μετρήσει δυο πενηνταράκια και τέσσερις δεκάρες. Από το χαρτζιλίκι. Τάλιρο εβδομαδιαίως, τρία παγωτά έβγαιναν ή δύο σουβλάκια ή δύο παγωτά κι ένα σουβλάκι –αλλά έπρεπε να κρατήσουμε κανένα φραγκάκι, γιατί είχαμε να αγοράσουμε και τον πασατέμπο στα θερινά τα σινεμά (είσοδος τζάμπα, γιατί πηδούσαμε τον μαντρότοιχο, μας έκρυβε η μπουκαμβίλια). Α! το αγιόκλημα. Α! και η γλύκα των πρώτων ερώτων. Ματιές, γελάκια, αγωνίες, όνειρα. Σκιρτήματα. Κάμπιες στα πεύκα. Τσιρίδες έξαλλων μανάδων. Α! το ταψί με τα γεμιστά που έκανε την επικίνδυνη διαδρομή από τον φούρνο στο σπίτι, ερεθίζοντας τις παιδοπαρέες που έπαιζαν κλέφτες και αστυνόμους στην Καλλιθέα, στο Φάληρο, στα Πατήσια, πίσω από τον Παναθηναϊκό, γύρω από τις Φυλακές Αβέρωφ. Α! θα κάψουμε τον Μάη. Θα καψαλιστούμε, θα αναψοκοκκινίσουμε, θα δείξουμε το νέο μας φουστάνι με τα μπρετελάκια που πέφτουν καμιά φορά κι αργούμε να τα μαζέψουμε. Προσοχή στον φιόγκο. Μην αρπάξει και γίνουμε παρανάλωμα. Τα υπόλοιπα του κλήδονα (έτσι είναι η σωστή ορθογραφία), κυρίως το αμίλητο νερό με τις προφητείες του, είχαν μάλλον ξεχαστεί –τουλάχιστον στην Αθήνα. Αλλά το πυρολατρικό γλέντι κρατούσε. Θα το επαναλάβουμε χωρίς φολκλορισμούς.
Α! να είσαι πάντα γερός, πάντα δραστήριος, Θοδωρή. Για να μας θυμίζεις εκείνα τα απλά, τα παραδοσιακά, τις χαρές και τα γλέντια, τις φωτιές και το ήθος μιας άλλης εποχής. Ευτυχής όποιος έχει κάτι να θυμάται. Σε ευχαριστούμε για την πρωτοβουλία, την οργάνωση, το κέφι που μας μεταδίδεις.