Γιάννης Παπακωνσταντίνου, ο καλός μας φίλος στο Καμερούν
Μας έστειλε ένα πρώτο μήνυμα τον Νοέμβριο του 2015. Του ζητήσαμε να μας γράψει κάτι για την αφρικανική χώρα όπου βρέθηκε για βιοποριστικούς λόγους και να μας στείλει φωτογραφίες. Όταν λάβαμε το κείμενό του, την πρώτη ανταπόκριση από το Καμερούν και την πρωτεύουσα Γιαουντέ, του ζητήσαμε την άδεια να το δημοσιεύσουμε. Απάντησε ότι θέλει να μοιραστεί με τους πανοραμικούς τις εμπειρίες και τις απόψεις του. Και έστειλε μαζί πέντε φωτογραφικές ενότητες με θαυμάσιες φωτογραφίες. Μία πρώτη γνωριμία, λοιπόν, με αυτή τη χώρα των 475.442 τετρ. χλμ και των 22.550.000 κατοίκων (κατά προσέγγιση), που απέκτησε την ανεξαρτησία της από τους Γάλλους το 1960 και από τους Βρετανούς το 1961. Θα διαπιστώσετε ότι το κείμενο είναι αποκαλυπτικό και πολύ σκληρό. Το διαβάσαμε σε μια συγκέντρωση μελών και είχαμε την πρώτη επιβεβαίωση. Ένα μέλος μας αναφέρθηκε στα όσα είχα μάθει από συγγενή της για τους Έλληνες «δουλεμπόρους» γυναικών. Αλλά η ανταπόκριση δίνει κι άλλα πολλά στοιχεία για αυτή την πλουσιότατη χώρα με τους πάμπτωχους κατοίκους.
«... Ζω στο Καμερούν εδώ και 14 μήνες, εργαζόμενος (μετά από 3 χρόνια ανεργίας) ως αρχιτέκτονας στην επιχείρηση ενός Έλληνα διακοσμητή εγκατεστημένου στην χώρα πριν από 45 χρόνια! Ευγνωμονώ την τύχη μου που, στα 57 μου χρόνια, με βοήθησε να δω από κοντά, από πολύ κοντά, τον ανθρώπινο πόνο. Να μιλήσω με ανθρώπους σε μεγάλη φτώχια, με ή χωρίς αξιοπρέπεια, με μικρή (τις περισσότερες φορές) συνείδηση του γεγονότος ότι μια απίστευτα πλούσια σε πόρους χώρα έχει τόσο φτωχούς κατοίκους, που τους θερίζουν οι αρρώστιες, και τους κλείνει τα μάτια η μαγεία (Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Ανιμιστές). Αξιώθηκα να δω πόσο ρατσιστές μπορούν να είναι οι εκπρόσωποι της Ελληνικής μας ράτσας, εδώ που η μαύρη σάρκα δεν κοστίζει τίποτα γι αυτούς. Εδώ γνώρισα την χειρότερη εκδοχή του Ελληνισμού. Αγράμματοι, κλέφτες προς τους καλλιεργητές του κακάο από τον πρώτο τους ερχομό εδώ στην δεκαετία του 30, άξεστοι που παραμένουν άξεστοι, αναθρέφουν παιδιά που σιχαίνονται να ζήσουν με τους μαύρους, κι έτσι μένουν μόνα τους σαν την καλαμιά στον κάμπο, γεμάτα κόμπλεξ και ψυχοσωματικά προβλήματα. Οι τεράστιες περιουσίες των Ελλήνων εμπόρων δεν στάθηκαν ικανές να αφήσουν πίσω τους ούτε ένα μικρό δείγμα πνευματικού ιδρύματος, υγείας ή πρόνοιας για τους ιθαγενείς. Νιώθω μεγάλη ντροπή για την εικόνα που έχει δώσει σε μένα αυτός ο Ελληνισμός. Ευτυχώς υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις ...».
Δείτε όλο το κείμενο στο pdf, όπου έχουμε εντάξει και τις φωτ από τη Μεγάλη Παρασκευή του 2015 στην Ορθόδοξη Εκκλησία της πρωτεύουσας. Εδώ, οι πρώτες ασπρόμαυρες φωτ (δύο στο πλάι και δέκα κάτω) είναι από τον Δεκέμβριο του 2014, εκδρομή στον ποταμό Νιόγκ / Nyong, 640 χλμ μήκος, που διαρρέει ένα τροπικό δάσος. Οι δέκα επόμενες (έγχρωμες και ασπρόμαυρες) είναι κυρίως πρόσωπα κοριτσιών και αγοριών από την Ημέρα της Νεολαίας (11 Φεβρ. του 2015). Τα άλλα θέματα θα τα δημοσιεύσουμε συντόμως.
https://www.apan.gr/gr/component/k2/item/1421-mavri-ksenitia#sigProIdc059c06279