Κάποτε, τέτοια εποχή, γράφαμε εκθέσεις για τον καστανά και τα πρωτοβρόχια. Τώρα, τα παιδιά πάνε στο σχολείο –όσα πάνε– χωρίς βιβλία. Κάποτε, τέτοια εποχή, αρχίζαμε να οργανώνουμε τις χριστουγεννιάτικες διακοπές μας. Τώρα, η Μεσόγειος βρίσκεται σε αναβρασμό, η Τουρκία, που ευημερεί και κομπάζει, αύξησε τις τιμές της σε δυσθεώρητα ύψη κι εμείς μαζεύουμε ξύλα για να μην ξεπαγιάσουμε τον χειμώνα.
Κάποτε, στέλναμε μετανάστες στην Αυστραλία και τη Γερμανία. Αργότερα, δεχτήκαμε εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες στην χώρα μας. Τώρα, στέλνουμε και πάλι χιλιάδες νέους μετανάστες στα πέρατα της οικουμένης.
Κάποτε, ήμασταν ανέμελοι, ανώριμοι, νευρωτικοί, υπερφίαλοι, «αιθεροβάμονες». Τώρα, μουδιασμένοι, ανήσυχοι, πικραμένοι, θυμωμένοι, εξοργισμένοι, απορημένοι, μετανοημένοι, εξαγριωμένοι. Το φθινόπωρο δύσκολο. Ο χειμώνας, που έρχεται, δριμύς. Χρειάζεται να κινητοποιήσουμε τους μηχανισμούς της αντοχής, της κοινωνικής συνείδησης, της αλληλεγγύης, της ευαισθησίας. Να ξαναφτιάξουμε την διαλυμένη κοινωνική συνοχή. Να σκεφτούμε από την αρχή τα πράγματα, να ξαναβρούμε τις ουσιαστικές αξίες. Να αντισταθούμε στην λερναία ύδρα του ζόφου, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι ο Ηρακλής δεν είναι κάποιος μυθικός ήρωας, αλλά ο καθένας από εμάς τους πολίτες που αντιλαμβάνεται την έννοια του όρου «πολίτης» και θέλει να ασκήσει το άθλημα –έστω κι αν ο πολιτειακός στίβος έχει μετατραπεί σε τέλμα και η πολιτεία μάς έχει παγιδεύσει στα υπόγεια της αρένας.
Δύσκολο φθινόπωρο και δριμύς χειμώνας. Είμαστε όλοι εδώ, παρόντες. Με αρετή και τόλμη: την καλύτερη πλευρά του εαυτού μας.
Μαριάννα Κορομηλά, Σεπτέμβριος 2011
https://www.apan.gr/gr/component/k2/item/322-dyskolo-fthinoporo-kai-drimys-xeimonas#sigProId9be4b43254