Η προαγγελία των νικητήριων εορτών που οργανώνει το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης για τα εκατοντάχρονα της απελευθέρωσης, με διάφορες αναπαραστάσεις κι άλλα (διόλου) ευφάνταστα ευτράπελα, προσβάλει την αισθητική των ζώντων και τη μνήμη των νεκρών.
Ο εορτασμός είναι απαραίτητος. Αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο. Σε κάθε περίπτωση αυτού του είδους τα κακόγουστα δρώμενα θα ήταν τουλάχιστον γελοία, αλλά ειδικά τούτη η χώρα έχει βεβαρυμμένο παρελθόν «αναπαραστάσεων», με αποκορύφωμα την τριήρη από την οποία αποβιβάστηκε ο υπουργός και επίορκος ταξίαρχος Πατακός στη Σαλαμίνα (επινίκια ναυμαχίας, 2.450 χρόνια αργότερα κι ενώ ο Σάχης, την ίδια εποχή, προετοίμαζε τις μεγαλειώδεις εορτές στην Περσέπολη).
Ως θιγόμενος πολίτης κι ως απόγονος που σεβάστηκα σε όλη μου τη ζωή την οικογενειακή παράδοση, εξανίσταμαι εντόνως και τρέμω με την σκέψη ότι τα τραγελαφικά επινίκια του Υπουργείου («Η γιορτή της σημαίας, με στολές εποχής, έφιππους κλπ» 27-28 Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2012) θα αποτελέσουν πρότυπο εορταστικών εκδηλώσεων και θα δημιουργήσουν νέα σχολή τυμβωρυχίας του παρελθόντος.
Ήδη ακούσαμε τα διαφημιστικά σποτ για τις εορτές και αναπαραστάσεις που θα γίνουν στο Καλπάκι.
Ήδη βλέπουμε τους κύκλους των διαφημιστών να στρέφονται ολόψυχα προς τον φτηνιάρικο, αλλά ιδιαιτέρως πιασάρικο, εθνικισμό. Πρωταθλητής μία βιομηχανία (γαλακτοκομικών προϊόντων, αν δεν κάνω λάθος) που χρησιμοποιεί το εθνικό σύμβολο, τη σημαία, όχι για να προβάλλει τα προϊόντα της αλλά για να ερεθίσει και να εξάρει τα πατριωτικά μας αισθήματα, σε μία εποχή που έννοιες όπως ο πατριωτισμός, το εθνικό φρόνημα, η ελληνική υπερηφάνεια, οι παραδοσιακές αξίες, η κοινωνική συνείδηση, τα ιερά και τα όσια έχουν γίνει βορρά διαφόρων.
Προσπαθώντας να ελέγξω τα αισθήματα της άκρας δυσαρέσκειας και βαθύτατης ανησυχίας, στρέφομαι προς το παρόν προς τον πολιούχο της Θεσσαλονίκης και γονυπετής τον παρακαλώ δημόσια:
Άγιε μου Δημήτρη, μεγαλομάρτυρα, μυροβλύτη και θαυματουργέ,
Εσύ που έσωσες τόσες φορές την πόλη Σου τα τελευταία χίλια επτακόσια τόσα χρόνια. Εσύ που εξολόθρευσες το κακό. Εσύ που νίκησες όλους τους εχθρούς. Εσύ που ταξίδεψες στις άκρες της Ορθόδοξης Κοινοπολιτείας και φώτισες τον κόσμο χαρίζοντας αίγλη στην πόλη όπου μαρτύρησες. Σου ζητώ να μας προστατεύσεις από τον μεγάλο και ύπουλο εχθρό που τον λέμε «κιτς», συντομογραφώντας τον θρίαμβο της κακογουστιάς και της πάσης φύσεως αθλιότητας.
Το κιτς είναι λερναία ύδρα. Δηλητηριώδης ουσία που διεισδύει με φοβερή ταχύτητα παντού. Απονεκρώνει τα υγιή κύτταρα και διαστρεβλώνει το αισθητήριο. Ευαγγελίζεται χρυσοποίκιλτα ψεύδη και μας οδηγεί στον μικροαστισμό, τον επαρχιωτισμό, τη μισαλλοδοξία, την παράνοια.
Πιάσε, άγιε μου, ξανά το κοντάρι. Χτύπα το θηρίο στο δοξαπατρί. Για να σωθούν και τα πατροπαράδοτα, να διασωθεί και το κοινωνικό μας ήθος, να περισωθούν και τα τελευταία ράκη της αισθητικής μας. Για να αναπαύονται εν ειρήνη οι πρόγονοι και να μεγαλώνουν με καλλιέπεια οι απόγονοι.
