Μερικά βιβλία σε συντροφεύουν σε όλη σου τη ζωή. Τα ξεφυλλίζεις, ρίχνεις μία ματιά εδώ κι εκεί, ξαναδιαβάζεις τις σημειώσεις που έκανες δίπλα πριν από 10-15 χρόνια ή και πριν από 2-3 δεκαετίες, διαβάζεις αποσπασματικά διάφορα κομμάτια, τα χαϊδεύεις, τους χαμογελάς, συνομιλείς μαζί τους• είναι φίλοι παμπάλαιοι, καλοί και πιστοί. Μεγαλώνουν μαζί σου. Δεν ξέρω αν γερνούν μαζί σου –μάλλον εμείς γερνάμε μαζί τους. Αυτά είναι αειθαλή.
Στον κύκλο των μόνιμων συντρόφων ξεχωρίζω κι ορισμένα βιβλία στα οποία επιστρέφω εποχικά. Δηλαδή, συνήθως το Πάσχα, ανατρέχω στον Τσαρούχη. Είναι εξαίσιες οι παρατηρήσεις του για την βυζαντινή τέχνη. Κάτι Αύγουστους τρέχω στο Αϊβαλί με τον Κόντογλου. Αλλά τα καλοκαίρια πάντα θυμάμαι Το ελληνικό καλοκαίρι του Lacarrière. Μέτρια μετάφραση από τα γαλλικά. Δυστυχώς. Με κάτι εικόνες όμως και κάτι νοήματα που τα ρουφώ κάθε φορά, σαν να ταξιδεύω μαζί του. Άλλοτε στο Άγιον Όρος της δεκαετίας του 1950 κι άλλοτε στην περιπέτεια της ελληνικής γλώσσας, που την λάτρευε ο αείμνηστος. Ένα τέτοιο απόσπασμα θα βρείτε πατώντας το συνημμένο αρχείο. Και, φυσικά, θα επανέλθουμε στα αγαπημένα και αειθαλή. Ο Κολοσσός του Μαρουσιού του Μίλλερ, πρώτη αγγλική έκδοση το 1941, ένα αξεπέραστο κείμενο για την Ελλάδα μας περιμένει υπομονετικά όπως κάθε καλός σύντροφος.
