Αρχαίος Ακράγας, του Pierre-Henri de Valenciennes (1787). Μουσείο του Λούβρου«Η ωραιότερη πόλη των θνητών» σύμφωνα με τον Πίνδαρο, μια από τις νεότερες δωρικές αποικίες στη Σικελία, έφτασε στο απόγειο της ανάπτυξής της μετά το 480 π.Χ., όταν νίκησε τους Καρχηδόνιους στη μάχη της Ιμέρας, κι έως το 406 π.Χ. , όταν την ισοπέδωσαν οι Καρχηδόνιοι. Ο κλεινός Ακράγας, του οποίου ο πλούτος ήταν παροιμιώδης, ήταν η πόλη με τους περισσότερους ναούς της Κλασικής εποχής. Για τους Ακραγαντίνους, έλεγε ο συμπολίτης τους Εμπεδοκλής ότι «απολαμβάνουν τη ζωή σα να πρόκειται να πεθάνουν την επομένη και κτίζουν σα να πρόκειται να ζήσουν αιώνια».
Μια περιήγηση στην περίφημη Κοιλάδα των Ναών αρκεί για να διαπιστώσουμε τη σχέση των Ακραγαντίνων με την αιωνιότητα. Εκεί ορθώνεται κι ένας από τους τρεις καλύτερα διατηρημένους ναούς του αρχαίου ελληνικού κόσμου (ναός «της Ομόνοιας» γύρω στα 430-420 π.Χ.), ένα κτίσμα που οφείλει τη σωτηρία του στον άγιο Γρηγόριο του Ακράγαντα, ο οποίος τον μετέτρεψε σε χριστιανική εκκλησία, ενώ λίγο πιο πέρα κείτεται σε ερείπια ο μεγαλύτερος δωρικός ναός της αρχαιότητας με έναν πεσμένο Άτλαντα ανάμεσα στους δόμους του κολοσσιαίου κτίσματος.
Γράφει η Μαριάννα Κορομηλά, διατηρώντας πάντα αρκετές επιφυλάξεις για αυτές τις επαρχιώτικες αγάπες στα υπέρογκα μεγέθη και τη ροπή προς το υπέρμετρο μεγαλείο, γοητευμένη όμως από τη λατρεία της Δήμητρας και διασκεδάζοντας με τα καβουράκια που απεικονίζονται στα υπέροχα νομίσματα αυτής της πόλεως της στραμμένης στην Αφρικανική θάλασσα.
