«Γράφε Ανεργίτσα, καλό μου κοριτσάκη να σου υπαγορέφσο ένα παραμυθάκη … Μίαν φοράν κε έναν καιρόν, ήταν μια χώρα με νόμισμα πολύ γερόν. Όλα τα κράτη εζήλευον αφτού του μικροσκοπικού, δια το επήπεδον του που ήτο ανοτέρου του νορβηγικού. Των κατήκων του ήσαν μπουχτήσαντες το φαγητό, αφξανομένου εις χλιδήν ετησίος, κατά 6 κόμα 2 τοις εκατό. Εκ της ανέσεως εβρίσκοντο εις διαρκή ανησηχίαν, λέγοντες, αμάν! Φθάνει πλέον! Τα πλούτη δε δήδου την εφτηχείαν! …».