Ο Λυκούργος Αγγελόπουλος δεν ήταν μόνον ένας καλός φίλος. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, μοναδικός. Μία ηθική οντότητα με ηράκλειες αντοχές. Φωτεινός. Επιφανής και ταπεινός. Ευχάριστος, κοινωνικός, ευπροσήγορος, θεληματικός, παθιασμένος. Οικουμενικός. Αφοσιωμένος ολόψυχα στη μουσική μας παράδοση, ακούραστος μελετητής χειρογράφων, προικισμένος με αγγελική φωνή και βαθύτατη πίστη.
Δημιούργησε την Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία (ΕΛΒΥΧ, έτος ίδρυσης 1977), την διασημότερη βυζαντινή χορωδία στον κόσμο, και διαμόρφωσε μία ολόκληρη σχολή, βασίζοντας τη μουσική του θεωρία τόσο σε επιστημονικά τεκμήρια όσο και στη μακρά διακονία του στο ψαλτήρι. Λειτουργίες, ακολουθίες, αγρυπνίες, ολονυκτίες, εσπερινοί, παρακλητικοί, ιερά μυστήρια και πάνω από χίλιες συναυλίες υψηλών προδιαγραφών, εκατοντάδες ηχογραφήσεις, χιλιάδες ραδιοφωνικές εκπομπές.
Η καταγραφή του έργου του θα καλύψει ένα βιβλίο. Η σημασία όμως αυτού του έργου θα παραμείνει ανυπολόγιστη. Γιατί ο Λυκούργος, που τιμήθηκε το 1994 από την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο με το οφφίκιο του Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, είχε κι άλλο ένα σπάνιο χάρισμα: τη μεταδοτικότητα. Πίστευε ότι πρέπει να επιστρέψουν τα αιωνόβια ακούσματα στους δικαιούχους. Για αυτό κατάφερε να διαρρήξει τα στεγανά, της ψαλτικής και της επιστημοσύνης, και να μας κάνει κοινωνούς μιας θεϊκής τέχνης. Του οφείλουμε την συμφιλίωσή μας με την παράδοση, μέσα από την αγωγή της ψυχής μας. Του οφείλουμε την χαμένη μουσική κληρονομιά μας. Είναι μια δωρεά, την οποία μοιράστηκε ο Λυκούργος Αγγελόπουλος με την Δόμνα Σαμίου. Και μας την προσέφεραν απλόχερα. Από την δεκαετία του 1970, όταν ανοίχτηκαν και οι δυο στο ευρύ κοινό. Με τόλμη, αποφασιστικότητα, εντιμότητα και πίστη.
Δάσκαλος. Οι αρετές του Λυκούργου δοκιμάστηκαν πάνω από όλα στην διδασκαλία. Οι μαθητές του, άλλοι μεγαλύτεροι από τον ίδιο κι άλλοι σχολιαρόπαιδα στο Δημοτικό, είναι αμέτρητοι. Όλοι ευγνώμονες. Κι όσοι βρήκαν μία θέση σε κάποιο ψαλτήρι, κι όσοι αφοσιώθηκαν στη μουσική και την διδασκαλία, κι όσοι γαλουχήθηκαν κοντά στον Λυκούργο δίχως να συνεχίσουν να φορούν το ράσο του ψάλτη. Δάσκαλος. Αξιοσέβαστος, αξιαγάπητος, αξιότατος. Περνούσε ώρες με τα παιδιά του. Τα αγαπούσε, τα φρόντιζε, τα μάλωνε, τα επιβράβευε. Συμμετείχε στα οικογενειακά φαγοπότια. Συμπαραστεκόταν στα προβλήματα και στα βάσανα. Ήταν πάντα μαζί τους. Ήταν το παράδειγμα τους.
Θα μας λείψει ο φίλος που αποχαιρετήσαμε σήμερα στην Αγία Ειρήνη του. Θα μας λείψει ο πρωτοψάλτης, ο εμπνευσμένος θεωρητικός, ο διευθυντής της Βυζαντινής Χορωδίας. Ο μοναδικός Λυκούργος Αγγελόπουλος. Αλλά το έργο του καρποφόρησε. Άφησε δυο γενιές σπουδαίων συνεχιστών. Και αμέτρητους μαθητές που ρούφηξαν ό,τι έδωσε με γενναιοδωρία ο μέγας μελωδός.
ΜΚ, 21 Μαΐου 2014
