Πώς μπορείς να δώσεις νόημα σε μία σχολική εορτή; Πώς να μιλήσεις σε έφηβους που ζούνε πάνω στα σύνορα για κάτι που τους είναι τόσο μακρινό όσο το Σουφλί από την Αθήνα (κι ίσως τόσο βαρετό όσο οι ανιαρές χειμωνιάτικες ημέρες στη μικρή θρακική επαρχία); Πώς να τους κρατήσεις στο αμφιθέατρο, όταν τα παιδιά βλέπουν να καταρρέουν οι αξιακοί κώδικες, ο κοινωνικός ιστός, τα ιδεώδη;
Η Μαρία Πατσιά, καθηγήτρια Φυσικής στο Λύκειο Σουφλίου, ήταν υπεύθυνη για την περσινή εκδήλωση στο σχολείο. Και είπε δυο λόγια, κυριολεκτικά δυο λόγια, πριν πάρουν τον λόγο οι καλεσμένοι ομιλητές. Χωρίς καλλωπιστικά επίθετα και ηρωικές φιοριτούρες. Με σεβασμό στα νιάτα και αγωνία για τα νιάτα. Με ειλικρίνεια και βαθιά συγκίνηση: μια δασκάλα και συνάμα μάνα δύο μικρών κοριτσιών που μιλάει σε όλα τα παιδιά της και ξέρει ότι δεν πρέπει να τους κόψει τα φτερά, γιατί το πέταγμα είναι το πιο ιερό από τα προνόμια που διαθέτει η νιότη.
Μαρία Πατσιά, καθηγήτρια Φυσικής στο Λύκειο Σουφλίου
Ανοίγοντας τη σχολική εκδήλωση για το Πολυτεχνείο, στις 17 Νοεμβρίου του 2011
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Απ’ όλες τις σχολικές «γιορτές» –ο όρος γιορτή δεν μου πολυαρέσει, ίσως το μέρα μνήμης ή τιμής θα ήταν σωστότερο– αυτή της 17ης του Νοέμβρη είναι πιο κοντά σας, είναι αυτή που σας αφορά περισσότερο.
Γιατί το «Πολυτεχνείο» είναι γιορτή της νιότης.
Της νιότης που δεν βολεύεται, δεν ανέχεται. Της νιότης που είναι γεμάτη ορμή, πάθος, όνειρα και πείσμα. Της νιότης που θαρρεί πως είναι αθάνατη, που ευτυχώς είναι άπειρη κι αδέσμευτη.
Γι’ αυτό και τολμά την αποκοτιά, αψηφά τον κίνδυνο, εξεγείρεται και τραβά μπροστά.
Αυτοί που έγραψαν ιστορία στο Πολυτεχνείο, το 1973, ήταν μόλις 4-5 χρόνια μεγαλύτεροι από σας. Κάποιοι τότε τους είπαν αλήτες, μα ήταν οι άριστοι (φοιτητές του Πολυτεχνείου, της Ιατρικής, της Νομικής), η «αφρόκρεμα» του εκπαιδευτικού συστήματος της γενιάς τους.
Για τούτο τα μάτια κι οι ελπίδες μας είναι στραμμένα πάνω σας. Η σκυτάλη είναι σε σας, η σκυτάλη είναι πάντα στα χέρια της νιότης.
Μας ψέγετε για πολλά κι ίσως όχι άδικα. Μα όπως λέει κι η Κατερίνα Γώγου: «μην κοιτάς εμένα, μην κλαις, εσύ είσαι το μέλλον… μην περιμένεις κι από μένα πολλά, τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω… κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά: σημασία έχει να παραμένεις Άνθρωπος».
Την πείρα μας μόνο μπορούμε να σας δώσουμε πια, αν δεν σας είναι βάρος, και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, όταν εσείς αγωνίζεστε, είναι να σας πούμε κείνα τα λόγια που είπε ένας πατέρας έξω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου στην κόρη του που ήταν μέσα: «Να προσέχεις, οι πληροφορίες δεν είναι ευχάριστες, γι’ αυτό σε παρακαλώ να προσέχεις, όμως δεν έχω το δικαίωμα να σε κρατήσω πίσω. Τα μάτια μου δεν είδαν τόπο ενδοξότερο από τούτο τ’ αλωνάκι…»
Δεν λαχαίνει στον καθένα μας αγώνας σαν αυτόν στο Πολυτεχνείο, όμως όλη η ζωή μας είναι γεμάτη αγώνες, άλλους μικρούς κι άλλους μεγάλους.
Έχετε ήδη κι εσείς την εμπειρία σας. Κι αν ακόμα οι αγώνες δεν είναι νικηφόροι, μας πλουτίζουν, μας διδάσκουν, μας μαθαίνουν πώς την επόμενη φορά να είμαστε καλύτεροι, πιο οργανωμένοι, πιο αποτελεσματικοί. Μας μαθαίνουν να ξεχωρίζουμε ποιοι είναι δίπλα μας, μαζί μας, ποιοι είναι πίσω μας για να μας στηρίζουν και ποιοι είναι πίσω μας για να μπήξουν το μαχαίρι στην πλάτη μας, για να μας υπονομεύσουν.
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ! ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΙ, ΟΠΩΣ ΜΟΝΟN ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ!
Ήδη είπα πολλά, συμπαθάτε με. Θα δώσω αμέσως τη σκυτάλη στους καλεσμένους μας, που μας τιμούν με την παρουσία τους, κι ήρθαν από μακριά, για να κουβεντιάσουν μαζί μας για το Πολυτεχνείο.
ΜΠ, 17 Νοέμβρη 2011